Tu Interrogas:

“O Marce de Campo Longo, Potesne dicere aut loqui Latine?

Respondeo (iocose et cum levitate):

“Primo, interroga me utrum cura mihi sit”

vel

“Primum, me interroga si mihi curare debet

Tunc graviter Interrogas:

“O Marce de Longo Campo, estne curam tibi de loquente Linguam Latinam?”

Respondeo innocente:

“Quid?”

Tu Rursus Interrogas In Aliis Verbis (Cum Gravitate):

“Despicisne illos qui Linguam Latinam loqui possunt?”

Serene Respondeo:

“Minime, est peccatum quemquam despicere!”

Tu Iterum Interrogas:

“cur numquam laudas potestatem Linguam Latinam dicendi?”

Respondeo (Cum Placiditate):

 intentus primus et verus docendi Linguam Latinam, vel potius, vel propositum linguam Latinam docendi non est discipulos facere, qui potestas vel capacitas Linguam Latinam loquendi.

Tu Postulas:

Tunc quid est intentus linguam Latinam docendi. Quid propositum est? Certe aliquis qui tam stultus est ut longissimum tempus consumere in discenda lingua mortua….certe quidem debet huic capacitas parvas legere et loquere in hac lingua! Certe saltem debet huic scribere et componere versos dignos et aptos!

Graviter Respondeo :

Propositum verum, immo intentus optissimus ad discendam Linguam Latinam non loqui, non scribere, non legere est,

sed

Linguam ipsam intellegere! (id est Linguam universaliter intellegere)

Tu, Capito Scalpto, Respondis:

Quid? Intellegere? Quid dicis?

Gravissime Respondeo:

Primum de eo cogita, tunc huc reveni et cras vel in alio die dicemus de hac materia in Anglice!